Ben Mi?

AKIL HASTANESİNDEN MEZARLIĞA MEKTUP

Burası bir akıl hastanesinin dördüncü katı,

Sana bu satırları buradan yazıyorum

Bu sana yazdığım kaçıncı mektup bilmiyorum

Sana benzeyen birini gördüğümde ağladığım için burdayım

Kimse anlamıyor beni,

Deli olduğumu düşünüyorlar,

Sana geleceğimi söylüyorum

Bağlıyorlar beni,

Kendimde değilmişim,

Öldüğünü kabul edecekmişim…

O ölmedi diyorum,

Ağlıyorum…

Öldü diyorlar,

Biliyorum gitmedin,

Bizi ayıracaklarını sanıyorlar

Ayıramazlar biliyorum

Mevsim kış,

Üşüyor musun?

Hava soğuk,

Kar vardır şimdi oralarda

Ellerin buz tutmuştur şimdi

Üşüyorsun biliyoum

Montumu vermeliyim sana,

Merak etme iyiyim ben

Sadece gelemediğim için affet beni

Dedim ya,

Bu sana yazdığım kaçıncı mektup bilmiyorum

Sen neden cevap yollamadın hala?

Yoksa göndermiyorlar mı mektuplarımı sana?

Yada;

Sen yazıyorsun da bana mı vermiyorlar?

Adresi daha iyi yazıyorum buraya,

Altınada özellikle tarif ediyorum,

Bulmaları kolay olsun diye seni,

Adres: Karşıyaka mezarlığı 2. kapıdaki caminin hemen iki üstünden sola dönünce

neden kullanici adini neye gore sectin

şarkı sözü

yüzyüzeyken konuşuruz-senede bi' kaç gün

O kadar, o kadar hayırsızmışımki

Benim düşüncelerim kafamın içine sığmıyor.

Ben o gece, bir sevgi olup içinde yaşamayı istedim...

Ben o gece, bir şiir olup sana yazılmak istedim...

zaten benim huyum buydu; kalabalıkken gizlediğim duygular yalnız kaldığım dört duvar arasında duvarla beraber üzerime yıkılırdı

‘‘Bak.’‘ dedi. ‘‘Pencere, penc ve re kelimelerinden oluşur. Penc şu tavladaki sayı yani beş demek, re ise yol demektir. Burayı, şu dört duvarı düşün. Hangi tarafa gitsen yol yok, kapalı. Pencere de bu dört duvarın arasında açılan beşinci yoldur, unutma.’‘

“deniz’in devrimi sevdiği kadar seni sevdiğimi bilselerdi, asarlardı beni de gecenin ikisinde.”

Sizce bu olaylar neden oluyor? Büyütülme şekliyle mi alakalı yoksa insanlığın içinde hep var mıydı? Bu sorun veya hastalık tüm dünyada yaşanıyor. İstismara maruz kalan kişiler hepsi yanı başımızda. Belki alt komşunuz belki en yakın arkadaşınız kim bilebilir ki. İnsanlar istismara uğruyor ve en acısı da bu daha çok küçükken başlıyor. Kızlar kardeşlerini doğuruyor. Babası veya abisi tarafından uğrayanlar var. Hiçbir şey bilmiyorlar, anlamıyorlar. O çocuk, abim/babam beni öyle seviyor diye düşünüyor. Daha 3-4 yaşlarında çocuklukları bitiyor onların. O bir saatlik- sözde bana zevk- o çocuk için bir ömür acı oluyor. Sonra büyüyorlar ve bir şeylerin farkına varıyorlar. Anlatmak istiyorlar ama korkuyorlar. Bunu anlattığı için şiddet görüyorlar. Bazıları sessiz çığlıklarıyla kendini boğuyor, bazıları dayanamayıp intihar ediyor. Bilinçlenmemiz lazım. Çocuğunuz veya kardeşiniz varsa onu bilinçlendirin. Burada suç kızın susması değil onu yapan kişinin zihniyeti.Belki bu yazı birilerine ulaşır bilmiyorum. Ama eğer bunu okuyorsan lütfen susma. Bununla yaşamak zorunda değilsin. O bunun cezasını çekmeli. Kimse inanmaz diye korkmamalısın sana inanan kişiler var. Ben sana inanıyorum. Bana her zaman yazabilirsin sana yardımcı olurum. Yanlız değilsin ve çok değerlisin. Seni seviyorum 🖤